Receptoren in het oog zijn zintuigcellen die op lichtprikkels reageren en signalen via de zenuwen naar de hersenen doorsturen. Wij mensen hebben drie verschillende soorten lichtgevoelige receptoren voor de visuele en niet-visuele waarneming.
Het menselijk oog heeft drie verschillende typen lichtgevoelige receptoren: staafjes, kegeltjes en lichtgevoelige ganglioncellen.
Staafjes en kegeltjes maken de visuele waarneming mogelijk, dus het zien. De lichtgevoelige staafjes laten ons ook 's nachts lichtsterkteverschillen herkennen.
De bijzonderheden bij kijken bij weinig licht zijn:
Staafjes en kegeltjes maken de visuele waarneming mogelijk, dus het zien. De lichtgevoelige staafjes laten ons ook 's nachts lichtsterkteverschillen herkennen.
De bijzonderheden bij kijken bij weinig licht zijn:
- kleuren verdwijnen
- de geringe gezichtsscherpte
- de betere zichtbaarheid van zwak verlichte objecten in de periferie van het gezichtsveld
Kegeltjes zijn daarentegen bestemd voor het waarnemen van kleuren en hebben meer licht nodig. In het donker nemen mensen alleen grijstinten waar en geen kleuren. Pas bij de toenemende luminantie wisselt het oog vaan kijken bij weinig licht (scotopisch zicht) via het kijken bij schemerlicht (mesopisch zicht) naar het kleurige kijken bij goed licht (fotopisch zicht) .
Dat onderscheidt het kegeltjessysteem:
- een geringe lichtgevoeligheid
- concentratie vooral in het centrale gebied rondom de fovea
- het zien van kleuren en een grote gezichtsscherpte bij het bekijken van objecten, die worden gefixeerd, waarvan het beeld ook in de fovea valt
De lichtgevoelige ganglioncellen vormen een bijzonder type fotoreceptoren. Deze worden pas sinds de jaren 90 nauwkeuriger onderzoekt. Deze zijn niet zoals de andere beide receptoren bestemd om te zien, maar sturen aan de hand van lichtsterktegegevens onder andere het circadiaans ritme, de „inwendige klok“ klok van de mens gedurende de dag en nacht.
